Ey, Ata, gel da bak benim milletimä –
o da senin gibi kula, maavi gözlü,
senin gibi girgin, derin köklü,
emin basmaz, hodul hem pak üzlü,
senin gibi o! Hey, Oguz oolu,
Sana büünkü peetim, türküm,
benim Ulu Atam, Atatürküm…

Zor vakıtta bol elini sän uzattın,
insanından alıp bizä verdin,
kardaş payı yaptın hem acıdın,
dizdän ayaa sözünnän kaldırdın,
karannıktan aydınnıklaa çaardın,
İstanbuldan bizi da düşündün,
benim Ulu Atam, Atatürküm…

İstanbuldan kitab, üüretmennär geldi –
te ozaman bakışlan fikirlär diişti,
ruhta, canda kuvet kaavileşti.
O yardımınnan biz soluk aldık,
millet olduk, millet kaldık,
Sän, Canabin, bunu ölä gördün,
benim Ulu Atam, Atatürküm…

Uşakları bakıp, seçip, sän ayırdın,
memleketä liţeylerä aldın,
milletimä şafklı yolu açtın,
bilgiylän bilgiçlii cömert verdin,
insan ettin. Etiştirämedin,
üüsüz brakıp, gittin, sündün,
benim Ulu Atam, Atatürküm…

Otuzsekizdi yıl, o Kasımın 10-nu urdu,
saat (beş minut ona) durdu,
Ulu Önder gözlerini yumdu,
raatsız ürek raatlıı buldu,
dünnä sustu, soluk dondu, hem uultu.
Yakar yaşlar yakêr, acı bir gün,
benim Ulu Atam, Atatürküm…

O gün, Atam, heptän, sän sonsuzlaa vardın,
Bizi yasta hem kahırda braktın,
Göktä sünmäz o yıldızın. Adın –
hergün “eni güneş gibi hep duacek”,
Senin o işlerin örüyecek,
hem “Ne mutlu türküm deyenä” hep ötecek,
benim Ulu Atam, Atatürküm, yaşayacek…

Büün Türkiyenin Al Bayraanın yanında
benim da bayraam sallanarsa,
Ana dilim şıralı hem sesli hep akarsa,
Gagauzda Gagauzluk taa yaşarsa,
Bunda senin en büük kıymetin,
Türklerin atası, halkımın atası, büüyüm,
benim Ulu Atam, Atatürküm…
Todur ZANET
Kasım ayın 10-nu, 2014 y.